Het IS al goed

Ik ben een notoir ‘het-is-pas-goed-als…’ persoon.

Als ik erg op dreef ben krijg ik het zelfs voor elkaar om van een goed moment  een ‘het-is-pas-écht-goed-als…’ moment te maken.

Als ik wat minder mijn best doe is een goed moment altijd nog een: ‘het-is-goed-omdat…’ moment.

En afgelopen week had ik zomaar een moment dat die puntjes (…)  weg waren.

Ik had een ‘het-is-goed’ moment.

Sterker nog: het was een ‘het-is-al-goed’ moment. Met de nadruk op IS, in plaats van op goed.

Het IS al goed!

Niet omdat, niet bijna, maar gewoon helemaal.

En dat dan niet alleen tegen mezelf zeggen, maar ook echt zo voelen. Dat gaf rust.

Kan ik dat vasthouden? Nee. Maar het is ook niet om vast te houden. Het is iets om weer los te laten en dan toch te weten dat het er is. Dichtbij. Waar ik er bij kan. Mezelf er aan herinneren door het te zeggen. Het is al goed. Dat zijn vanaf nu geen woorden meer, het is een oproep.

En hoe zit dat dan? vraagt mijn druktemaker. Geen plannen meer? Geen ambities?

Mooie vraag.

Ik heb het vermoeden van een antwoord. Ik ga nog ontdekken of dat klopt.

En je doel dan? Jouw ‘purpose’ ? Dat zou je toch gaan ontdekken? Hoe kan het nu al goed zijn, als je dat nog niet weet? Dat vraagt mijn doelzoeker en redengever.

Ook dat is een mooie vraag. En ook daarbij ontvang ik een echo van een antwoord. Het heeft te maken met inzoomen en uitzoomen.

En ook daarvan ga ik nog ontdekken of dat klopt.

Wat ik nu al heel zeker weet: ‘het-is-al-goed’ is een heel waardevol gevoel. Blij dat ik het heb ervaren. Blij dat ik weet dat ik er bij kan.