Als ik ergens mee moet beginnen, laat het dan het gebaar van de kinderrechter zijn. Ze zette haar bril af en wreef met duim en wijsvinger over de brug van haar neus. Pas toen ze haar ogen open deed, ademde ze weer uit. De zucht was zichtbaar. Net zo cliché als rollen met je ogen. Dat gebaar staat voor mij symbool voor het onbegrip van de wereld. Volwassenen! Pubers blijven het. Mét de arrogantie van de macht. Zonder het excuus van gierende hormonen. Er giert in de meeste volwassenen niet zo heel veel meer.
Toen ze haar bril weer had opgezet keek ze er over heen.
“Jongedame…”
De toon van het lesje. Waarom gedragen volwassenen zich tegenover pubers altijd als leraren? En nu we het er toch over hebben: Waarom gedragen leraren zich alsof ze je vriend willen zijn? Omgekeerde wereld.
Of ik besefte wat er op het spel stond…. Daarmee beantwoorde ze mijn vraag met een wedervraag. En dan vinden ze mij onbeleefd. Op mijn vraag waar ze zich mee bemoeide, kreeg ik geen antwoord. Besefte zij wel wat er op het spel staat?
Waarom beslist een rechter over hoe ik mijn tijd besteed? Ik maak mijn keuzes bewust. Bij lessen waar ik niks leer blijf ik weg. Die tijd kan ik beter besteden aan zelfstudie, of aan vakken waar ik moeite mee heb. Of aan het genieten van het leven. Want ook dat is zinniger dan een geestdodende les. Die argumenten tellen hier dus niet. Wat heb je dan aan rechtspraak? Ik wist dat het geen zin meer had. Ook hier werd niet geluisterd.
Ik draaide me om naar Emma, die achteraan op een bankje zat. Ze maakte een ik-zei-het-toch gebaar. Ik moet boos gekeken hebben, want ze gooide er snel een kus achteraan. Mijn boosheid smolt. Ook dat zag ik aan haar, aan haar prachtige lach. Een lach waarmee haar binnenste naar buiten sprong: al dat moois dat ze vaak zo diep binnenin verstopte.
…Schrijven over Emma doet meer pijn dan ik verwachtte. Ik stop even.
Inspirator: Een meisje dat ik een “Back-TO-School” training moest geven. Ze vond dat ze niks te leren had. Ze maakte haar eigen keuzes wel. En ze had voor een heel groot deel gelijk. Niet in alles. En daar wilde ik een boek over schrijven. In 2009 deed ik mee met NanoWrimo. Ik heb 45.000 woorden gehaald. Het verhaal dat ik schreef ontspoorde totaal. Toch zitten er stukken in die ik leuk vind. Hierboven staat het begin. Ik heb geen bucketlist, maar als ik er één had zou het afmaken van dit verhaal er op staan.
Jacob Jan Voerman 
Als ik het stuk van jouw verhaal lees, zie ik weinig ontsporing!. Het smaakt naar meer: ik zou daar graag kennis van nemen. Simpel: ik herken veel dingen die ik zelf ook wel eens doe. Daarna vraag ik mij af waarom ik zo of zo heb gereageerd. Ik denk dat juist in deze tijd, waar van die flinke mensen rond lopen en ongevraagd jouw hun mening opdringen: “er moet veel strenger gestraft worden!” en bij drie keer een misdrijf, ongeacht wat: “men moet ze levenslang opsluiten”, zo’n nuance als “verademing” nodig is. Als je ziet hoe een minister van Opstelten, wat altijd zo’n keurige en correcte burgemeester was, nu ongenuanceerd uitlatingen doet, denk ik wel eens: die is ook door de hype van de huidige tijd aan getast.
Dus: verman je Jacob Jan, en publiceer die 45000 woorden in een boek: ik zal het zeker kopen!
zeer veel dank! ik ga er aan werken.
Ik zeg: doorgaan…. Ik wil wel weten hoe t verhaal afloopt! En ik denk dat t een goede voeding voor jou is.
Erg sterk begin voor een verhaal. Misschien moet je het inderdaad eens afschrijven.
En ook jij bent niet ontspoord ; )
Smaakt naar meer!
Jacob Jan, ik ben hier vandaag voor het eerst en weet niet waar ik moet beginnen (of stoppen?) met lezen. Veel van wat je schrijft spreekt me aan, die worsteling met al die vragen. Ik denk dat ik op een rustiger tijdstip (lees: in het weekend, als ik niet net een drukke werkdag achter de rug heb) nog eens terugkom en dan in alle rust jouw teksten lees. En misschien hier en daar een reactie achterlaat. Maar één ding wil ik wel alvast kwijt: datgene doen wat je leuk vindt, waar je passie ligt, waar je blij van wordt, is géén vlucht! Het is juist moedig om te kiezen wat niet direct voor de hand ligt.
dank je Eef. En tot sprekens/schrijvens/lezens
Veelbelovend begin. Als ik jou was zou ik er toch aan door schrijven. Wie weet krijg je het geheel weer terug op het juiste spoor.
Pingback: fictieblog deel 2 | Jacob Jan Voerman
Zeker door schrijven .. ik ben ook gekieteld 🙂
Prachtig geschreven stukje dat het mijn nieuwsgierigheid prikkelt om door te willen lezen. Ga vooral door! ben trots op je dat je schrijft.
Pingback: Schrijven is eng | Jacob Jan Voerman
Pingback: ojee, een idee | Jacob Jan Voerman