een oude..
Geschreven in 1996, voor mijn oudste zoon die toen een jaar of 5 was.
Nee wordt niet wakker, slaap maar lekker door.
Ik fluister lieve woordjes in je oor.
Ik zoek je knuffel, leg je dekens goed.
Dit moment is als het wezen moet.
Maar straks ga jij alleen de wereld in,
moet ik je laten gaan.
Je groeit zo vreselijk snel,
je speelt je eigen spel,
maar ik zal aan de zijlijn staan.
Ik kijk naar jou en zie mijn eigen angst.
En juist daarvoor ben ik het allerbangst.
Ik weet mijn lessen zijn de jouwe niet,
jij hebt ook recht op jouw verdriet.
Bij alles wat ik doe of laat voor jou:
te weinig en te veel.
Weet dat ik van je hou,
weet dat ik je vertrouw
weet dat ik ook je vreugde deel.
Nee wordt niet wakker, het is nog lang geen dag.
Geniet ervan dat jij nog dromen mag.
Als jij straks wakker wordt
en jij jezelf in het leven stort,
weet het is goed
dat jij doet wat je doet.
Maak je fouten voel je vrij.
Het is zoals mijn vader zei,
ik weet opeens,
dat geldt ook nog steeds voor mij.
geschreven (en gezongen!) op een cabaretcursus. Op deze melodie:
Jacob Jan Voerman 
Aangrijpend mooi, hoe teder vaderliefde kan zijn!
Apart. Ik lees net hiervoor een blog over een ‘verse moeder’ die verhaalt hoe zij voor haar kind regelmatig een lied zingt wanneer het huilt.
En dan dit mooie blog van jou erachteraan.
Pingback: mijn eigen stem | Jacob Jan Voerman